Het begon met een mail die ik gisteren van een van de andere VWG-leden kreeg. Hij had tijdens een wandeling een zwarthalszwaan gezien. Ik had vanochtend een bijeenkomst met collega-reflexzonetherapeuten, waar ik te voet naar toe ging. Ik zou langs de plek komen waar hij de zwaan gezien had, dus ik ging iets eerder van huis om nog even te kunnen kijken.
Ik liep langs de Tongelreep. Bij de brug zaten wat eenden te kleumen op het ijs. Ik sloeg het pad in dat langs de rivier loopt. En ja: daar bij de vlonder, waar je de eendjes kunt voeren, zag ik de bewuste zwaan, in gezelschap van de zwarte zwaan, die er gisteren volgens het verhaal ook al bij was.
De zwarthalszwaan is wat kleiner dan de zwarte; hij heeft een wit lijf, een rode knobbel op de snavel, en, hoe kan het ook anders, een zwarte hals. Heel apart om te zien, zo'n exoot (komt normaliter in Zuid-Amerika voor). De zwarte stak even zijn poot boven het water uit, en liet daarbij zien dat hij een gele ring om had.
Twee 'allochtone' vogels
Na een inspirerende en gezellige ochtend met mijn collega's reflexzonetherapeuten, liep ik huiswaarts. Een vriendin belde me, met de vraag of ik zin had om te gaan wandelen. Met dit prachtige weer was ik daar natuurlijk wel voor in. Ze kwam me ophalen, en we reden naar Valkenswaard. Bestemming: visvijvers aan de zuidkant van de Leenderweg.
Nadat we de auto geparkeerd hadden, liepen we gezellig pratend langs het slootje dat parallel aan de weg loopt. Ik hoorde plots een hoog, schril 'tsieiee'..... "IJsvogel!", riep ik meteen. Sinds de spectaculaire ijsvogelshow die ik in november in Frankrijk had mogen zien en horen (3 stuks maar liefst, langdurig poserend en vissend), herken ik het geluid gelijk. Ik keek in de richting van het geluid, en zag hem (dacht ik) vliegen. Ik wees: "daar!", en twijfelde toen weer aan wat ik zag, doordat hij er ineens erg donker en merelachtig uit zag. Maar toen hij even op een takje in de zon landde, bleek hij het toch te zijn. Opgeschrikt door een langsrijdende auto vloog hij verder van ons af. Ik zag hem in de verte weer gaan zitten, vlakbij het bruggetje waar we net overheen waren komen lopen. Helaas draaide de auto af en reed ook over de brug, waardoor de ijsvogel weer op de wieken ging. Nóg verder over het slootje. We haastten ons in dezelfde richting, en kregen hem weer in het vizier. Maar de blauwe flits wachtte niet tot wij hem goed konden bekijken, en spoedde zich weer in de richting waar hij (en wij) vandaan was gekomen. Dit schouwspel van twee op en neer rennende vrouwen achter een vliegende edelsteen (diamonds are a girl's best friend!) aan, herhaalde zich nog diverse malen. Maar onze inspanningen werden beloond: we konden de vogel van vrij dichtbij bekijken, en zagen zelfs zijn wederhelft een paar maal voorbij flitsen.
Mijn vriendin heeft zelfs enkele plaatjes van 'onze' ijsvogel kunnen schieten, als herinnering aan een onvergetelijke middag.
Hier zien ze me niet...
Blauwe flits
Geen opmerkingen:
Een reactie posten