Ik was bezig mijn orchideeën van water te voorzien. Met tussenpozen, want ze moeten even dompelen. In een van die tussenpozen keek ik op waarneming.nl. Wat? Alwéér was vanochtend de blauwvleugeltaling op de Malpie gezien!
Zondag was ik met Annelies op de Malpie, om de blauwborst te gaan bekijken. Helaas niet gevonden, en later thuis kwam ik erachter dat er een blauwvleugeltaling op een van de Vaarvennen was gesignaleerd. Waren wij gewoon aan voorbij gelopen! En ook maandag werd hij weer gemeld. Gisteren ging ik met Anneke wandelen. Ik twijfelde over de bestemming: Beuven of Malpie. Het werd Beuven; dichtbij Anneke, en we waren er allebei al lang niet geweest.
En ja hoor: ook gisteravond prijkten schitterende foto's van de blauwvleugeltaling op waarneming.nl. Hoewel we een heerlijke wandeling hadden, met 4 pijlstaarten, de eerste zingende boompiepers én mijn eerste koppeltje zomertalingen van dit jaar, baalde ik toch een beetje...
Ik had nog ruim tijd; vanmiddag moest ik naar fysiotherapie, maar pas om 16 uur. Ik greep mijn kans, en mijn verrekijker, en stapte (jawel, ik kan het weer!) in de auto. Op naar de Malpie.
Onderweg vielen de eerste regendruppels naar beneden. En de lucht zag ernaar uit dat het voorlopig niet droog zou worden. Maar ik had een pluutje bij me, dus geen paniek.
Gewapend met plu en kijker ging ik op pad. Het regende behoorlijk door. Volgens de waarnemer van vanochtend zat de taling op het water van de vennen tussen twee bankjes in. Dat kon niet missen: twee bankjes, niet al te ver uit elkaar. Ik zou hem moeten kunnen herkennen van de indrukwekkende foto's: witte vlek op de zijkant van de stuit, en nog kenmerkender, de witte verticale streep over zijn 'gezicht'. Ik keek onder elk overhangend wilgenbosje, en elke gagelstruik, maar geen taling te zien. In elk geval geen met blauwe vleugels; wel de 'gewone' wintertaling.
Wèl blauw waren de blauwborsten. Blauwborsten ja, want het leek wel of ze gezaaid waren! Al bij het eerste ven was het raak: met zijn blauwe borst vooruit zat een mannetje te zingen of zijn leven ervan afhing. Wauw, die had ik toch maar mooi binnen!
Maar daar bleef het niet bij: bij de plassen die volgden (ik ben tot aan het grote Malpieven gelopen), zaten vervolgens nummer 2 en 3 te zingen! Bij elk plasje zat er wel een. Allemaal in de nog vrij kale boompjes, dus prachtig te zien. Het mooiste vind ik bijna de staart, die zo mooi rood is, en die je goed kan zien als de vogel opvliegt. Ik kon ernaar blijven kijken. Maar ik moest aan de terugwandeling beginnen, want het is op normaal tempo nog zeker een half uur lopen tot aan de parkeerplaats. En als vogelaar doe je er dan zeker twee keer zo lang over.
Opvallend was ook het aantal waterrallen dat ik hoorde. Eentje zat dichtbij; ik heb zeker een kwartier stokstijf staan te kijken of ik hem kon ontdekken. Hij maakte niet alleen het bekende krijsende geluid, maar allerlei piepjes, knorretjes en tikjes. Leuk om te horen, maar ook deze jongen bleef onzichtbaar voor mij.
Op weg terug naar de auto, zag ik bij de laatste plas aan de linkerkant in een boom blauwborst nummer 4! Ook hij zat luidkeel te zingen. Een stukje verderop, aan de andere kant van het pad, hoorde ik bij een van de vennetjes ook nog nummer 5. Die heb ik niet gezien, omdat ik toch echt naar huis moest.
Nog een laatste blik op het water waar de blauwvleugeltaling zou zitten, maar nee, dat was teveel blauw van het goede. Misschien een van de komende dagen nog?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten