Amper 3 minuten lopen van mijn huis zit 'ie. De spotvogel. Vorig jaar heb ik daar zelf een zeker broedgeval kunnen vaststellen: het onbekende geluid dat ik toen hoorde, bleek na even zoeken te komen van een juveniele spotvogel.
Dit jaar hoopte ik natuurlijk dat hij (en zij) weer terug zouden komen. En ja hoor, gisteren hoorde ik hem voor het eerst weer zingen. Zijn nasale, 'spottende' geluid is onmiskenbaar. Omdat het steeds harder ging regenen heb ik toen mijn pogingen om hem te zien gestaakt.
Dus vanochtend wederom met kijker naar het gebied, dat begroeid is met steeds verder uitdijende braamstruiken, wilgen en ander struweel. Tussen de geluiden door van razende auto's op de nabij gelegen wegen, tjilpende huismussen en zingende borietzangers en zwartkoppen, hoorde ik hem weer. Vlakbij. Maar hij wachtte mijn komst niet af, en vloog naar de struiken een eind verderop. Terwijl ik dezelfde kant opliep, hoorde ik een grasmus. En zag hem ook, met zijn hagelwitte keeltje. Hij waagde er zelfs een zangvlucht aan, prachtig!
Daar hoorde ik hem weer, de spotvogel. Tussen al het blad is hij moeilijk te ontdekken. Bovendien vliegen de huismussen, die in openingen bij de kozijnen van de aanliggende gebouwen broeden, steeds in en uit de struiken. Hierdoor denk ik bij elk bewegend takje dat uit de richting van het geluid komt, dat hij het is. Maar ineens zat 'ie daar toch! In een wat kaler boompje, dat boven de struiken uitstak. Door een niet-vogelaar waarschijnlijk uitgemaakt voor 'mus', maar wat is het toch een mooi vogeltje! Groenige rug, gele buik, en als hij zingt is zijn schitterend oranje gekleurde bek te zien. Hij is er echt weer. En hopelijk niet alleen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten