Vandaag stond een vogelwandeling op de Malpie (een heide-/bosgebied bij Valkenswaard) op het programma, georganiseerd door IVN Valkenswaard. Op zoek naar de blauwborst!
Extra vroeg op, de wandeling zou om 8 uur starten, en vannacht was ook de zomertijd nog ingegaan. Maar dankzij onze privé-chauffeur stonden mam en ik netjes om 8 uur op de verzamelplek in Valkenswaard. Er stonden al een aantal mensen, en er kwamen er nog veel meer bij. Ik schat dat er in totaal zo'n 50 deelnemers waren.
Aanvankelijk liepen we vrij vooraan in de groep, maar we kwamen er al snel achter dat dat niet prettig was: voor en achter ons werd volop gepraat; de vogels waren nauwelijks te horen, laat staan te zien. De gids deed hier ook niets aan, dus wij besloten de eerstvolgende afslag met ons tweetjes verder te lopen.
Heerlijk rustig was het op de hei; nevelig, en een waterig zonnetje probeerde door te breken. We kwamen roodborsttapuiten, rietgorzen, kneutjes en een klapekster tegen. Maar vooral veel fietsers, mountainbikers om precies te zijn. Er was een parcours uitgezet, en om de haverklap moesten we aan de kant om de luidschreeuwende (want geen fietsbel hebbende) fietsers doorgang te geven. Zucht...dat hadden we kunnen weten op zondag. Maar ja, we hadden een missie: het vinden van de blauwborst.
We maakten een flinke wandeling over de heide. Daarna over het verharde fietspad terug, langs de vennen. Het grote Malpieven is nog niet zo lang geleden opgeschoond. Het leek een stuk groter te zijn geworden. Er zwommen wat kuifeenden, kokmeeuwen, een mannetje slobeend, een enkele fuut en een paartje smienten.
Eindelijk begon de zon het te winnen van de nevel en werd het gelukkig iets warmer. Op de volgende vennen zagen we weer wat kuifeendjes, een wintertaling en een paar tafeleenden. We hoorden de eerste fitissen van dit jaar, en de rietgorzen waren goed vertegenwoordigd. In een berkje zagen we twee zangvogeltjes zitten. Toen ze opvlogen zag ik door de kijker bij de ene een roodachtige rand op de borst. Het volgende moet voor niet-vogelaars vreemd klinken, maar aan die rode borstrand herkende ik de...blauwborst! Ze landden een stukje terug in een den. We haastten ons in dezelfde richting, kijkers in de aanslag. Heel voorzichtig hoorde ik het blauwborstliedje. Weer vloog er een op, en nu zag ik duidelijk de rode staartveren. Hij was het echt! Na nog wat
(on)geduldig gewacht te hebben, vloog het mannetje in een kaal boompje, en konden we hem in volle glorie bewonderen. Schitterend, die knalblauwe borst! Als toegift liet hij nogmaals zijn riedeltje horen, om daarna met zijn eega weg te vliegen. Een show speciaal voor ons, zo leek het.
Missie geslaagd! Opgetogen liepen we verder. Een paar Canadese ganzen vloog over. Bij nog een ven wederom een tafeleend, wat wilde eenden, een wintertaling en een dodaars. En mam had een fuut gezien, maar met een donkere kop dacht ze. De vogel was uit het zicht gezwommen, maar kwam even later weer tevoorschijn. Inderdaad geen 'gewone' fuut, maar een geoorde! Dat was lang geleden dat ik die voor het laatst zag! Wat een prachtige vogel ook weer, met zijn goudgele oorpluimen en zijn vuurrrode oogjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten